DEEP INSIDE MY HEART (Chapter 8)

ISANG hindi inaasahang pagbaha dahil sa bagyo ang naranasan ng mga taga San Gabriel partikular ang mga taga- Villa Luna Subdivision na siyang naging sentro ng malaking baha.

Habang ang mag-inang Angela ay kapwa takot na nilalabanan ang lupit ng kanilang kapalaran sa bawat agos ng tubig, si Bernard naman ay matapang na hinaharap ang mga humaharang sa kanya para makapasok sa subdivision. Ngunit ano nga ba ang magagawa ng kanilang paglaban kung ang mapait nilang kapalaran ay nakaguhit na?

Ang paghupa ng bagyo at baha ay nangangahulugan ng isang malaking pagbabago sa buhay nina Bernard at Angela. Si Lola Corazon ang naging takbuhan ni Bernard sa mga pagkakataong iyon.

“Bernard, hijo, anong balita?” tanong ni Lola Corazon nang bumungad ang lalaki sa pintuan.

“H-Hindi ko sila matagpuan lola…wala sila sa mga na-rescue, wala sa mga ospital, wala sa mga casualties…”

Damang dama ng matanda ang bigat ng damdamin sa gumagaralgal na tinig ni Bernard.

“Kung gano’n, posibleng buhay pa sila!” pagbibigay pag-asa ni Lola Corazon.

“Kung buhay pa sila, nasaan sila lola? Nasaan ang mag-iina ko? Buntis pa naman ang asawa ko…” pabagsak na naupo si Bernard sa sofa at sapo ang noong napayuko.

“Huwag tayong mawalan ng pag-asa apo. Hindi sila pababayaan ng Diyos.”

“Hindi ko alam kung bakit kailangang mangyari sa amin ito lola…bakit kailangan nilang mawala sa akin?”

“May dahilan ang Diyos at malalaman din natin ‘yon.”

Hindi huminto si Bernard. Araw-araw siyang naghahanap sa kung saan-saan at matiyagang naghihintay sa pagbabalik ng kanyang mag-ina sa kanilang bahay. Nanatiling marumi at may bakas ng trahedya ang kanilang tahanan. Ni ayaw niya iyong bigyan ng panahon para linisin. Ang buong isip at atensyon niya ay nasa paghahanap niya sa kanyang pamilya. Naging sumbungan din niya ang alak ng kanyang mga hinaing at sama ng loob sa mga pangyayari. Walang segundo na nawaglit sa kanyang isip ang kinakaharap na problema. Maging ang trabaho ay napabayaan na niya. Ang inaasahang promotion noon ay naging demotion. At wala siyang pakialam do’n.

Si Lola Corazon. Ayaw talaga niyang silipin man lang ang bahay mula nang mawala sina Angela at Bela. Hindi niya kaya. Pero isang araw ay nagpasundo siya kay Mang Delfin at nagpahatid sa Villa Luna. Nanginginig ang kanyang mga paa sa paghakbang papasok sa loob nito. Agad siyang binalot ng kalungkutan na hindi niya mawari. Noon pa mang hindi pa nagkakatuluyan sina Angela at Bernard ay napamahal na sa kanya ang babae at itinuring na sariling apo dahil sa ka-inosentehan at kabaitan nito. Kaya nga ito ang napili niya para sa kanyang nag-iisang apo na si Bernard. Nang magkaayos na at makabuo ng sariling pamilya ang dalawa ay siya ang unang unang natuwa. Kaya ngayon na nangyayari ito ay para bang hindi rin niya matanggap. Pilit lamang siyang nagpapakatatag para sa kanyang apo na alam niyang pinanghihinaan na rin ng loob.

“ANGELAAAAA!”

Napatingala si Lola Corazon nang marinig ang malakas na sigaw ni Bernard mula sa itaas. Dali-dali siyang umakyat.

“ANGELAAA, NASAAN KA NA, NASAAN NA KAYO NI BELA?”

Nakalugmok sa kanilang silid si Bernard. Larawan ng isang lalaking tinalikuran ng mundo. Balbas sarado na at halatang wala ng interes na ayusin ang sarili.

“Uho! Uho!”

“Bernard…apo. Paano mo mahahanap ang iyong mag-ina kung hahayaan mo na pati ang sarili mo ay mawala?”

Unti-unting nag-angat ng mukha si Bernard.

“L-Lola Corazon?”

“Nagpasundo ako kay Delfin. Dito na muna ako. Sasamahan kita. Tutulungan kita hanggang sa makita mo na ang iyong pamilya?”

Hindi na umimik si Bernard. Sa halip ay isang mahigpit na yakap ang naging tugon niya sa kanyang lola. At sa mga balikat nito ay pinili niyang ilabas ang mga luha. Humagulgol siya na parang batang inagawan ng kendi.

Sa bawat gabi ay patuloy na nilulunod ni Bernard ang sarili sa alak habang sa umaga bago pa man tumilaok ang manok ay inihahanda na niya ang sarili sa paghahanap kina Angela at Bela. Nakailang pa-print na siya sa larawan ng kanyang mag-ina pero wala pa ring nakakilala sa mga ito. Bawat tao sa kalye na makasalubong niya ay kinakausap at tinatanong niya tungkol dito. Umupa na rin siya ng detective kahit pa patuloy naman siyang tinutulungan ni SPO2 Marcelo sa paghahanap kina Angela. Lahat ng paraan na maisip niya ay sinusubukan niya makita lang silang muli. Pero bigo pa rin siya.

Kinausap mabuti ni Lola Corazon ang kanyang apo. Sinabihan niya ito na bago pa man maubos ang ipon nila ni Angela ay makakabuting bumalik na siya sa trabaho at magsipag muli. Nang sa gayon ay magkaroon siya ng panibagong lakas at pera na magagamit niya sa patuloy na paghahanap sa kanyang pamilya.

Nakinig naman sa kanya si Bernard. Kahit pa labag na labag sa kalooban nito ang magpatuloy sa buhay nang wala ang kanyang mag-ina.

Kung minsan nga ay naiisip na rin ni Bernard ang magpakamatay pero napipigilan ito ng isiping baka buhay pa sina Bela at Angela. Sa isiping ito siya kumukuha ng lakas sa bawat araw.

Hanggang isang umaga. Habang pilit niyang inaabala ang sarili sa trabaho ay nakatanggap siya ng tawag mula kay Marcelo.

“Bernard, may nakausap ako. Nung ipinakita ko sa kanya ang picture ni Angela, natatandaan daw niya ito!”

“H-Ha? Sino ‘yan, pupuntahan ko ngayon!”

“Kaibigan ng kapitbahay namin. Buti pa nga puntahan mo. Hindi ko pa siya masyadong nakausap kasi bigla akong tinawagan ni chief. Isesend ko sa’yo ang address.”

Hindi na nagpatumpik tumpik pa si Bernard. Dali-dali niyang kinuha ang gamit at nagmamadaling lumabas ng opisina. Muntik pa silang magkabanggaan ng isa sa mga staff ng kumpanya.

“Bernard, saan ka pupunta? Parating na ang new client!”

“May importante lang akong pupuntahan!” sagot ni Bernard habang lumalakad na palayo sa babaeng staff.

“Pero paano ang meeting?”

“Cancel mo!”

“WHAT?”

Sa labas ng company ay agad pumara ng taxi si Bernard. Wala na kasi siyang kotse.

Habang nasa byahe ay hindi mapakali si Bernard. Sobra siyang kinakabahan at panay ang dasal niya na sana nga ay matagpuan na talaga niya ang kanyang mag-ina.

Nang mamataan niya si Cecilia. Naglalakad ito sa kalye at bigla na lang nawalan ng malay. Napaangat ang likod ni Bernard mula sa pagkakasandal sa upuan ng taxi.

“Ihinto mo!”

(ITUTULOY)