Story by Geraldine Monzon Art by Dhan Lorica

Hindi nagtagumpay si Roden na maisakatuparan ang nais niyang gawin kay Angela nang magising ito at muling maghisterical.

Nagtatakbo si Angela patungo sa dalampasigan habang patuloy na isinisigaw ang pangalan ng kanyang anak. Subalit naabutan siya ni Roden at mariing hinawakan sa braso para ibalik sa bahay.

“ANGELAAAA!” ubod lakas na sigaw ni Bernard.

Unti-unting napalingon si Angela.

“Bernard…” pabulong niyang sabi.

Natigilan naman at hindi makapaniwala si Roden.

“P-Paanong?…”

Hindi na makapaghintay si Bernard. Tumalon na siya sa bangka kahit hindi pa ito nakadaong. Nag-uunahan ang mga paa niyang makalapit sa pinakamamahal niyang asawa.

“ANGELAAA!”

Nanatili namang nakatayo ang babae at hinihintay na makalapit ang lalaki sa kanya.

“Bernard…” hindi maintindihan ni Angela ang emosyon na humahaplos ngayon sa puso niya habang tumatakbong palapit sa kanya ang lalaki.

Nang mahawakan ang asawa ay agad itong niyakap ni Bernard ng buong higpit at puno ng pananabik.

“Sweetheart, I miss you so much!” ani Bernard na panay ang halik sa noo, ilong at labi ni Angela.

Tila naguguluhan naman si Angela sa hindi mawaring damdamin na inihatid sa kanya ng yakap ng lalaki.

Nang mapatingin si Bernard kay Roden ay agad nagdilim ang kanyang paningin.

Huli na para makaiwas si Roden sa nagngangalit na kamao ni Bernard. Mabilis itong lumagapak sa kanyang mukha. Dahilan para mapangiwi siya sa sakit nang isabay pa ni Bernard ang pagsuntok nito sa sikmura niya.

“HAYUP KA!”

“AKIN NA SI ANGELA BERNARD, NAANGKIN KO NA SIYA!” pagsisinungaling ni Roden na lalo pang ikinasiklab ng galit ni Bernard.

Dahil sa sinabi ni Roden ay parang ipo-ipong pinakawalan ni Bernard ang galit. Sunod sunod na suntok ang tinamo ni Roden. Hindi naman nagpatalo si Roden, nabigwasan niya rin si Bernard. Nagpalitan sila ng suntok. Kung sukdulan ang galit ni Bernard kay Roden ay abot hanggang langit din ang selos na nararamdaman ni Roden sa lalaking tunay na minamahal ni Angela kaya pareho silang tila mga dragon na nagpapalitan sa pagbuga ng apoy. Mas nananaig nga lang ang silakbo ng damdamin ng tunay na nagmamahal. Napatumba ni Bernard si Roden at kinubabawan.

“KAHIT ANO PANG SABIHIN MO, HINDI MO MAAANGKIN ANG PUSO NI ANGELA, DAHIL AKO LANG, AKO LANG ANG NAG-IISANG LALAKI SA PUSO NIYA, ISAKSAK MO ‘YAN SA KUKOTE MO!”

Duguan na si Roden at kamuntik nang mapugto ang hininga sa sobrang galit na inilabas sa kanya ni Bernard. Mabuti na lang at dumating si Manang Fe na siyang umawat sa kanila. Habang si Angela ay takot lamang na nakatingin sa kanila.

“Tama na, tama na pakiusap!” ani Manang Fe.

Saka lamang tumigil si Bernard na hinihingal pa sa galit.

“Sir, pakiusap, pag-usapan natin ito ng maayos!” sabi pa ni Manang Fe habang nakaluhod ng upo sa tabi ng pamangkin niyang si Roden.

Nilapitan ni Bernard si Angela.

“Hindi na kailangan, aalis na kami ni Angela, pagbabayaran ni Roden sa kulungan ang ginawa niyang pagtatago sa asawa ko!”

Ang bangkerong kinontrata ni Bernard ay naghihintay lamang. Lumakad na sila patungo roon. Nang habulin sila ni Manang Fe.

“SANDALI!”

Huminto sa paglakad si Bernard at nilingon ang matanda.

“May kailangan kang malaman.”

“Ano ho ‘yon?”

“Ang ipinagbubuntis niya…wala na…”

Natigagal si Bernard. Napatingin siya sa tila walang kamalayang mukha ni Angela.

“Bigla na lang siyang dinugo. Kaya ko nalaman na nagdadalang tao siya. Sinubukan kong ipasalba a kakilala kong hilot pero, wala na rin itong nagawa.”

Buong pagmamahal na niyakap ni Bernard ang asawa.

“At siyanga pala…heto…” sabay abot ni Manang Fe ng kuwintas ni Angela kay Bernard.

Naglipat ang tingin ni Bernard sa kuwintas na iniaabot ni Manang Fe at sa kuwintas na nakasuot kay Angela. Hindi nga iyon ang kuwintas na ibinigay niya rito.

“Napulot ko iyan sa papag, ang suot na kuwintas ni Angela ay mula kay Roden.”

Pagkarinig niyon ay agad hiniklat ni Bernard ang kuwintas sa leeg ni Angela at pabalibag na inihagis kay Roden.

“Hindi niya kailangan ‘yan!”

Bago tuluyang umalis ay pinasalamatan naman ni Bernard si Manang Fe.

“Salamat ho sa pag-aalaga nyo sa asawa ko at sa pagbabalik ng kuwintas niya.”

“Walang anuman. Mag-iingat kayo.”

Inakay na ni Bernard si Angela patungo sa bangka.

“Manang Fe, bakit parang kinampihan nyo pa sila?” galit na tanong ni Roden.

“Dahil sila ang nasa tama Roden. Hindi mo dapat ginawa ang ginawa mo. Sanay hinintay mo na lang ang tamang babae para sa’yo. Tayo na sa bahay at gagamutin ko ang mga sugat mo.”

Habang sakay ng bangka ay kinakausap ni Bernard si Angela na nakatitig lamang sa kanya.

“Tatawagan ko ulit yung kakilala ko sa ferry para makabalik agad tayo sa San Gabriel sweetheart…tiyak na matutuwa si Lola Corazon…kaya lang…I’m sorry sweetheart kung hindi natin kasamang uuwi si Bela at ang bunso sana natin…”

Muling isinuot ni Bernard ang kuwintas kay Angela.

“Sweetheart, araw-araw akong namamatay sa tuwing gigising ako na wala ka sa tabi ko…hindi mo alam kung gaano ako nagdusa sa kalungkutan habang iniisip ko kayo ni Bela. Pero sadyang napakabuti ng Diyos dahil ibinalik ka niya sa akin at umaasa akong hindi man ngayon, balang araw, ibabalik niya rin sa atin si Bela…”

Ginagap ni Bernard ang kamay ni Angela at masuyong hinagkan.

“I love you sweetheart…mahal na mahal kita…”

“Sana ol.” bulong ng bangkero sa sarili.

Samantala.

Hindi makatulog si Cecilia. Pabiling biling siya sa higaan. Laman ng isip niya si Bernard.

“Hays…tama na Cecille…dapat nakinig ka kay Lola Lucia…dapat iniwan mo ang puso mo ro’n sa apartment…pero sana nga pwede ‘yon…sana pwedeng itago na lang ang puso para hindi na tumibok sa maling tao…”

Bumangon si Cecilia at namintana sa bintana ng silid na ipina-okupa sa kanya ni Lola Corazon.

“Matatagalan kaya siya?”

Naisip niya nung inakyat niya ang bahay na ito at tinutukan niya ng baril si Bernard. Nung sagipin niya ito sa aksidente. Nung sagipin siya nito sa pagkahilo niya sa daan. Ngayong narito na siya at bahagi ng bahay na ito, isang magandang pagkakataon para sa kanya na higit na mapalapit kay Bernard.

Buo na ang desisyon ni Cecilia. Ilalapit niya ang sarili kay Bernard.

(ITUTULOY)