NAG-ALALA si Andrea sa kabilang linya nang tila nabitawan ni Janine ang cellphone.

“Janine? Hello Janine?”

Wala ng sagot mula sa kaibigan.

“JANINE!” sigaw ni Andrea.

Nanginginig ang mga kamay ni Andrea na hindi mabitawan ang kanyang cellphone hangga’t hindi sumasagot si Janine.

Sa ospital na nagkamalay si Janine. Nasa tabi niya si Angela. Nakatayo naman sa likod ni Angela si Bernard.

“Anak, mabuti at nagising ka na…” si Angela.

“Mom…dad…”

“Tinawagan agad ni Lola Corazon si Mang Delfin. Mabuti na lang at nadala ka agad dito sa ospital. Kumusta ang pakiramdam mo?” nag-aalalang tanong ni Bernard.

“Ayos lang po dad…”

Napansin ni Angela ang mga luha sa mata ng dalaga.

“Bakit ka umiiyak?”

“Naiiyak lang po ako kasi…kasi hindi nyo po ako pinababayaan…naiiyak ako kasi, nakatagpo ako ng mga bagong magulang…”

Hinawakan ni Angela ang kamay ni Janine.

“Isa lang ang hihilingin namin sa’yo Janine…tibayan mo ang loob mo…magpagaling ka, magpalakas ka, nandito lang kami lagi sa tabi mo. Pag  magaling ka na, pwede tayong mamasyal sa ibang bansa, kahit saan mo gusto.”

“T-Talaga po?”

“Oo Janine. Magiging isang masayang pamilya tayo. Itutuloy pa rin natin yung bonding natin sa paghahalaman. Yung bonding natin sa iba’t-ibang mga recipes sa restaurant, ang dami mo kasing pinapaturo sa’kin. At ang pinakapaborito kong ginagawa natin, yung nagkakape tayo sa hardin habang minamasdan ang mga bituin sa langit kung saan naroon si Bela.”

Ginagap ni Janine ang kamay ni Angela. Pati ang kay Bernard.

“Mom…dad…mahal ko kayong dalawa…nang higit sa iniisip nyo…”

Hindi na rin napigilan ni Angela ang pagpatak ng mga luha sa tinuran ng bago nilang anak. Pinahid niya ang mga butil ng luha bago niyakap ang dalaga.

“Mahal ka rin namin anak, mahal na mahal…”

Nakiyakap na rin sa kanila si Bernard.

Samantala.

Hindi na nagpatumpik tumpik pa si Regine. Agad siyang nag-impake upang makapagrenta sa pinakamalapit na apartment malapit sa bahay nina Bernard. Naiinip na kasi siyang maisagawa ang sariling plano.

“I’m coming Bernard! Soon we will be family. Me, Janine and you…” ani Regine habang nag-aabang ng taxi na maghahatid sa kanya sa sakayan ng bus.

Pero mukhang inalat na siya papunta pa lamang doon nang biglang masiraan ang bus na sinasakyan niya.

“Haist…bakit ba’ko natapat sa malas na bus! Last trip pa naman!”

Walang nagawa si Regine kundi ang magcheck in muna sa natanaw niyang malapit na hotel. Ayaw kasi niyang maghintay ng matagal sa ilang na lugar na ‘yon. Lalo pa at madalang na rin ang dumadaang mga sasakyan at taxi. Pinili kasi niyang magbyahe sana ng gabi para walang traffic. Hindi talaga siya sanay magcommute dahil buong buhay niya ay may kotse sila. Kamakailan lang naibenta ang huling kotse na pag-aari nila nung wala na siyang pagpipilian.

Hindi makatulog si Regine. Sinubukan niyang i-dial ang numero ni Janine subalit busy ito. Naisipan niyang uminom na lang ng wine na bitbit niya. Gusto niyang ma-relax ang isip kaya hinayaan niya ang sarili hanggang sa makatulugan niya ito. Dahil doon ay hindi siya magising gising sa alarm kahit ilang ulit na itong tumutunog.

Umaga.

Pilit nagpauwi si Janine. Ayaw niyang manatili sa ospital ng matagal sa ganoong kalagayan. Habang nasa trabaho pareho sina Angela at Bernard ay dinala niya si Lola Corazon sa hardin, tulak tulak ang wheelchair nito.

“Janine apo, sigurado ka bang kaya mo na?”

“Lola naman, hindi naman po ako mahinang nilalang eh, ako ‘to si Janine, ang maganda, mabait, masipag at malakas na tagapag-alaga nyo!”

“Sang-ayon ako sa sinabi mo.”

Nang maipuwesto ang matanda paharap sa naggagandahang mga bulaklak ay pasalampak na naupo si Janine sa bandang paanan nito.

“O, teka, bakit nariyan ka sa paanan ko?”

“Ayos lang po ako rito lola, komportable po akong maupo sa malambot na mga damo.”

“Ganyan din ako noong kabataan ko. Mahilig akong sumalampak sa mga damuhan. Siyanga pala, akala ko ba’y titira sa malapit dito ang iyong ina?”

“Opo. Hindi ko nasagot ang tawag niya kagabi kasi kausap ko si Andrea. Pero nagcall back po ako sa kanya, kaya lang siguro tulog na siya kaya hindi na rin niya nasagot.”

“Kumusta naman ang relasyon nyo bilang mag-ina?”

“Mabait naman si mama eh, kaya lang siguro gawa ng mga stress niya kaya kung minsan hindi na niya namamalayan na nagiging dragon na siya, minsan dinosaur, Graawwl!” natatawang sabi ni Janine kahit halatang nanghihina ang boses nito.

Nakitawa na lang si Lola Corazon.

“Nami-miss ko na rin si mama…” seryosong sabi ng dalaga.

Saglit na katahimikan.

“Janine apo, salamat at dumating ka sa buhay namin. Nakita ko kung paano naging masaya sina Bernard at Angela noong tinanggap mo sila bilang mga magulang mo.”

“Mas nagpapasalamat po ako dahil sa pagtitiwala , pagmamahal at pagyakap nyo sa akin bilang bahagi ng pamilyang ito.”

Pumitas ng dalawang pulang gumamela si Janine at inilagay sa teynga ng matanda habang ang isa ay inilagay naman sa kanyang teynga.

“Aba apo, siguradong mas pinaganda tayo ng bulaklak sa ating teynga!”

“Opo lola. Ang magagandang bulaklak ang palaging magpapaalala sa atin na maganda ang mundo… Ay, teka lang po, tatawagan ko lang saglit si Andrea!”

Hinayaan ni Lola Corazon na makausap ni Janine ang kaibigan habang nakasalampak ulit ng upo ang dalaga sa tabi niya.

“Aba, ang aga ng tawag mo ha, ipinagluluto ko pa lang ng almusal si Sir Jeff, teka nag-almusal ka na ba?”

“Oo, tapos na, nandito kami ni Lola Corazon ngayon sa garden niya. Nagkukuwentuhan, naalala lang kita kasi bukas Sunday na, magkikita na tayo kaya hindi na ako mapalagay, sobrang excited kong makita ka!”

“Parehas tayo, kagabi nga hindi na ako makatulog kakaisip sa’yo eh, sa nag-iisa kong kaibigan!”

“O sige, ngayong araw sabay tayong ngumiti ng pinakamagandang ngiti at huwag mong tatanggalin ang mga ngiting ‘yan hanggang sa pagkikita natin bukas!”

“Hala, paano naman kapag pinagalitan ako ni Sir Jeff mamaya, nakangiti pa rin ako?”

“Oo, malay mo makuha mo siya sa maganda mong ngiti. Basta huwag mong aalisin ang ngiti sa labi mo kahit anong mangyari!”

“O sige na nga, sabi mo eh, ikaw din ha!”

Natutuwa si Lola Corazon na pakinggan ang usapan ng magkaibigan. Naka-loud speaker kasi ito at naalala niya ang matalik niyang kaibigan noon na nauna ng mamaalam sa kanya sa mundo.

Maya-maya ay isinandal ni Janine ang ulo niya sa hita ni Lola Corazon.

“Lola Corazon…pakisabi po kina Mommy Angela at Daddy Bernard na palagi rin silang ngumiti tulad ni Andrea…at ikaw din po ha…”

“Oo naman apo. Gusto ko rin na laging nakikita ang matamis na ngiti sa mga labi mo.”

Hindi alam ni Lola Corazon kung gaano katagal nang nakasandal si Janine sa hita niya. Hinahaplos haplos niya ang buhok nito. Hanggang sa mamalayan niya ang pagtulo ng luha sa sariling mga mata. Alam na niya…ramdam na niya…ipinagpatuloy lang niya ang paghaplos sa buhok ng dalaga habang hawak niya ang isang kamay nito na nakadantay sa kanya.

“Janine…apo…mami-miss ko ang pag-aalaga mo sa akin…sige apo, magpahinga ka na…” anang matanda sa pagitan ng pagpatak ng mga luha habang nakatitig sa magagandang bulaklak na nasa harapan nila.

(ITUTULOY)

MARRY Me is your Pre-Valentine cinematic eye & ear-candy that pop in Philippines cinemas, now showing from Universal Pictures International.

Two total and completely opposite strangers agree to marry and get to know each other in Marry Me, starring Jennifer Lopez and Owen Wilson.

But as forces conspire to separate them, the universal question arises: Can two people from such different worlds bridge the gulf between them and build a place where they both belong?

When we meet global superstar Kat Valdez, played by Jennifer Lopez, she’s about to be married to her fiancé, Bastian (Maluma). Together, they’ve become the hottest celebrity couple on the planet and are about to be wed publicly, live, in front of the whole world.

Their smash duet single, “Marry Me” has become the biggest song of the year. Everything in her life seems, on the surface, to be perfection. But the reality of her life is far more complex.

“Kat’s a global superstar who is also a strong, confidant businesswoman,” Jennifer Lopez says. “She’s a boss but also a regular person who gets lonely and needs love. She wants to feel like she has a home and isn’t a gypsy traveling the world.”

When Kat discovers, seconds before her wedding, that Bastian has been unfaithful to her, the façade and the fantasy of what her life can be disintegrates around her.

“In one second, everything changes, and it all falls apart,” Lopez says. “Kat blames herself for not seeing the truth, but also makes a spontaneous choice to marry somebody else in the audience. That’s how she meets Charlie. With that, her life completely changes, as it does when you meet someone who sees you for who you are.”

Lopez, of course, knows what it is like to navigate a romantic relationship in the glare of the public eye.

“Living a life in the spotlight has its challenges,” Lopez says. “The truth is that nobody wants to hear the ‘woe is me…’ part of that, but it has a scrutiny and a judgment to it that most people don’t ever have to deal with. That can be very lonely.”

What the public often forgets, for both Lopez and Kat, is that there’s a real person dealing with real pain and loss behind the clickbait headlines.

The key to surviving it, Lopez says, is to stay focused on who you really are rather than on how the public views you.

“Kat never forgets that she was a little girl growing up with a dream,” Lopez says. “It’s the same for me. Remembering where I came from has always kept me grounded. I don’t feel any different, and I think that’s what people forget. That’s why I’ve made songs over the years like ‘Jenny from the Block’ and ‘I’m Real.’ I’m still the same person, but I’m just doing these things with my life and it has expanded and grown. Still, there’s a human being there.”  

Playing Kat, Lopez says, allowed her to explore and expose these ideas, both on the screen and within herself.

“It was about baring my soul in every moment,” Lopez says. “It was more uncomfortable than playing a character that is nothing like you, because I brought experience into a world in a way that I’ve never had to before.

“This is also the first time that I’ve been able to make an album with a movie, which has been a dream of mine. It’s the first time I’ve done a movie with music since Selena, and in that film, they used Selena’s voice, so I never got to sing myself.”

(ROHN ROMULO)